طراحی مدل پیش بینی کلان برای ایمنی جاده ای (مطالعه موردی: استان چهارمحال و بختیاری)

بار اقتصادی و روانی قابل توجهی که برخوردهای ترافیکی به جوامع وارد می کنند نهادهای مسئول را برای اتخاذ تدابیر لازم و انجام اصلاحات تحت فشار قرار می دهد. برای بدست آوردن درک جامعی از ایمنی راه-ها پژوهشگران ایمنی روش های بسیار گوناگونی در طول سال ها به کار برده اند. از نگاه مدیریت ایمنی راه-ها، ایمنی با به کارگیری روش مدیریتی از بالا به پایین بهبود می یابد. در چند سال اخیر تحقیقات ایمنی در سطح کلان در ادبیات حمل و نقل مورد تاکید قرار گرفته است و امکان طراحی مدل های در این سطح اثبات شده است. برای بهبود ایمنی تمرکز روی چهار عامل قرار دارد که عبارتند از مهندسی، خدمات فوریتی، اعمال قانون و آموزش. در این پژوهش کوشش شده است با تاکید بر عامل مهندسی مدل های کلان توصیفی با استفاده از متغیرهای در رابطه با این عامل و مدل های ریاضی با استفاده از متغیرهای گوناگون در دسترس طراحی، اعتبار سنجی و تفسیر شوند. در این پایان نامه از یک سوی می توان از نتایج مدل های کلان توصیفی به عنوان ابزاری کارآمد برای تعیین اولویت های نحوه پرداختن به مشکل ایمنی راه های استان چهارمحال و بختیاری استفاده کرد و از سویی دیگر مدل های ریاضی ارائه شده است که در کنار یکتا بودن از نظر شیوه طراحی و روابط می توانند برآوردی از فراوانی کشته های چند سال آینده ارائه دهند و به عنوان ابزاری برای برنامه ریزی های ایمنی راه های درون شهری و برون شهری مورد استفاده قرار گیرند. از جمله نتایج می توان به چنین مواردی اشاره کرد: در این استان احتمال بودن برخورد جرحی یا کشنده در طول راه های برون شهری یک طرفه 1.58 برابر راه های دو طرفه است؛ احتمال بودن کشته عابر پیاده در راه های روستایی 4.43 برابر راه های برون شهری دیگر است؛ احتمال کشته یا مجروح شدن عابرین پیاده در راه های درون شهری با ازدحام بسیار پایین 0.55 برابر کاربران دیگر است؛ احتمال درگیری عابرین پیاده در برخوردهای جرحی و کشنده در بلوارهای درون شهری 1.51 برابر همه ی محل-های هندسی دیگر است.